We leven in een onvoorspelbare tijd. Juist dan is het belangrijk om uw zaken goed te regelen. Voor uzelf, uw geliefden, uw huis, uw vermogen of uw onderneming. Linders notarissen staat voor u klaar, met een luisterend oor en kennis en kunde van alle notariële vakgebieden. Zorg voor zekerheid, ook in onzekere tijden.
Financiering van de aankoop van een woning en de levering daarvan zijn twee totaal verschillende handelingen. Voor wie dat onderscheid niet goed beoordeeld kunnen de gevolgen groot zijn. Bijvoorbeeld de aankoop financieren met de erfenis van een van de partners en het huis via de leveringsakte bij de notaris laten leveren aan beide partners. Het huis valt dan in de huwelijksgemeenschap.
Een dergelijke zaak speelde onlangs voor de rechter. De man heeft van zijn ouders een vermogen geërfd onder uitsluitingsclausule. Dat bedrag zou bij bijvoorbeeld echtscheiding buiten de gemeenschap van goederen blijven en dus niet worden verdeeld. Met dat vermogen hebben hij en zijn vrouw een woning gekocht, in de leveringsakte is de woning aan beiden geleverd.
De wet bepaalt dat bijvoorbeeld een aangekocht huis buiten de gemeenschap blijft als de tegenprestatie voor meer dan de helft ten laste komt van een van de partners. Deze bepaling heeft betrekking op levering van – in dit geval – het huis aan één van de echtgenoten. In deze zaak is het huis echter aan beide echtgenoten geleverd, zo blijkt uit de akte van levering. Ook in het Kadaster staat vermeld dat beide partijen een aandeel in deze onroerende zaak hebben, ieder voor de helft. Dat betekent dat de woning moet worden verdeeld.
Vanwege de financiering met privévermogen van de man heeft hij een vergoedingsrecht op de huwelijksgemeenschap. De rechter stelde in deze zaak de hoogte van het vergoedingsrecht vast op de volledige actuele marktwaarde van de woning. Dat betekende dat de man geen vergoeding wegens overbedeling aan zijn ex-vrouw is verschuldigd.
Wilt u meer weten over de relatie tussen financiering van de aankoop van een woning en de levering daarvan? Bel ons voor het maken van een afspraak.
De beloning van executeurs in een nalatenschap kan per testament nogal verschillen. Soms wordt een executeur benoemd die de taak ‘om niet’ moet gaan uitvoeren. Overigens kan deze de benoeming weigeren te aanvaarden. In andere gevallen mag de executeur een beloning voor zijn werkzaamheden declareren. Dat kan een vastgesteld bedrag zijn, maar ook andere vormen zijn mogelijk. Bijvoorbeeld het declareren van werkzaamheden conform iemands gebruikelijke uurtarief en het declareren van gemaakte onkosten.
De vraag is wat als loon en onkosten redelijk is in vergelijking met de omvang en samenstelling van de nalatenschap. Zo speelde onlangs een zaal voor het Hof Den Haag, waarin uiteindelijk werd geoordeeld dat de executeur buitensporig had gedeclareerd en kosten in rekening had gebracht die totaal niet in verhouding stonden tot de vrij eenvoudige nalatenschap. In vergelijking met de beloning van de executeur volgens de wettelijke regeling van 1% van het vermogen bij overlijden, rekende de executeur in dit geval het zestienvoudige daarvan, meer dan een derde van de totale omvang van de nalatenschap.
Ondanks de bepaling in het testament dat de executeur een beloning volgens zijn gebruikelijke tarief mag berekenen, mag van hem worden verwacht dat hij redelijk handelt als executeur en afwikkelingsbewindvoerder. Bij het berekenen van zijn beloning en onkosten moet hij rekening houden met de omvang van de nalatenschap. Bovendien had hij de erfgenamen tijdig moeten informeren over de te verwachten kosten.
Het Hof oordeelde dat het in strijd is met de maatschappelijke zorgvuldigheid dat de executeur de erfgenamen pas achteraf confronteert met een zeer aanzienlijke vordering voor zijn werkzaamheden en de door hem ingeschakelde derden. Het Hof bevestigde de eerdere uitspraak van de rechtbank waarin de vergoeding aanzienlijk lager werd vastgesteld.
Wilt u meer weten over de verantwoordelijkheden en beloning van het uitvoeren van de taak van executeur? Bel ons voor het maken van een afspraak.
Woningnood tegenover beleggers die woningen opkomen en gaan verhuren is voor veel lokale overheden aanleiding om de woningmarkt te verbeteren en een zelfbewoningsplicht te hanteren. Daarmee hebben starters op de woningmarkt een eerlijker kans om voor een huis in aanmerking te komen.
Zelfbewoningsplicht houdt in dat een koper van een huis of appartement voor een periode van meestal drie tot vijf jaar verplicht is om zelf in d woning te gaan wonen. Ook de volgende kopers krijgen met die plicht te maken. Daarmee beperkt een overheid het eigendomsrecht van een eigenaar. Kan dat zomaar? Dat kan in elk geval als de gemeente eigenaar is van de grond. Echter, dan moet een gemeente wel aantonen dat het besluit voldoet aan de eisen van behoorlijke bestuur en de noodzaak van de ingreep deugdelijk moeten onderbouwen.
Gemeenten hebben veel minder mogelijkheden bij woningen waarvan zij niet de grond in eigendom hebben. Bestemmingsplannen bieden hier uitkomst. De zelfbewoningsplicht kan worden opgenomen in een publiekrechtelijk exploitatieplan of in een privaatrechtelijke overeenkomst.
De wet regelt dat eigenaren van appartementsrechten het privégedeelte aan derden mogen verhuren. Diezelfde wet maakt het mogelijk dat in het splitsingsreglement beperkingen worden opgenomen. Soms gaat het dan om de regel dat verhuur aan derden alleen is toegestaan na toestemming van de VvE of het bestuur. Soms gaat het om een algeheel verbod op verhuur.
Als voor verhuur toestemming van de VvE of het bestuur nodig is, mag die niet zonder goede reden worden geweigerd. Als de VVE of het bestuur geen redelijke gronden voor die weigering aanvoeren, kan de eigenaar aan de kantonrechter een vervangende machtiging vragen, waarmee hij of zij het appartement alsnog mag verhuren. De kantonrechter toetst in dat geval of het verzoek op redelijke gronden is geweigerd. Het enkele feit dat een eigenaar zijn appartement aan een derde wil verhuren, is geen geldige weigeringsgrond. VvE of het bestuur moet relevante feiten en omstandigheden meewegen en afzetten tegen de belangen van alle partijen. Aspecten die hierbij een rol spelen zijn onder meer overeenstemming met de contractuele bestemming, gevolgen voor de aangrenzende bewoners en bewoonbaarheid van het complex, duur van het voorgenomen gebruik door de derde en door de eigenaar te geven zekerheden kunnen bij tekortkomingen door de huurder.
Wilt u meer weten over mogelijkheden tot (ver)huur van in eigendom zijnde appartementen? Bel ons voor het maken van een afspraak.
Pas de wet aan, zodat de civiele rechter in bepaalde situaties onwaardigheid kan vaststellen. Dat adviseert Marije de Vries, die aan de Rijksuniversiteit Groningen promoveerde op onwaardigheid.
De Vries studeerde af op een erfrechtelijk onderwerp. 'Maar ik wilde verder met onderzoek. In mijn master kwamen zowel privaat- als strafrecht voorbij, onwaardigheid komt daarin samen. Het spreekt ook wel tot de verbeelding. Het gaat vaak om hele ernstige feiten. Moord en doodslag.'
Voor haar onderzoek keek De Vries naar artikel 4:3 Burgerlijk Wetboek. Daarin staan 5 gronden wanneer iemand onwaardig is om een nalatenschap te krijgen. 'Dat zijn het opzettelijk ombrengen van de erflater, opzettelijk een misdrijf plegen tegen de erflater waar een maximum van minstens 4 jaar gevangenisstraf op staat, het lasterlijk beschuldigen van de erflater, het dwingen of beletten van de erflater om een uiterste wilsbeschikking te maken en het verduisteren, vernietigen of vervalsen van de uiterste wil.'
'De eerste categorie zie je regelmatig terug in de media. De bloedige hand erft niet. De tweede categorie komt ook nog wel voor, maar de andere categorieën vele malen minder. Testamenten worden bij de notaris opgesteld en die waarborgt dat het testament weergeeft wat de erflater wil. Kleine dingen kun je regelen in een codicil. Dat kan soms door familie in de kachel worden gegooid, wat tot onwaardigheid leidt. Al is dat wel moeilijk om te bewijzen.'
De Vries keek voor haar onderzoek ook hoe onwaardigheid in België is geregeld. 'Op onderdelen is het Belgisch recht anders. Daar is gekozen voor een aparte regeling in het wettelijke erfrecht en in het testamentaire erfrecht. Als de dader is overleden, en er dus geen strafprocedure kan volgen, heeft de civiele rechter in bepaalde situaties een rol. Zou het in Nederland niet voor de hand liggen om die ook een rol te geven?' Zij verwijst daarbij ook naar een uitspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). 'De Roemeense wet vereiste een veroordeling voor onwaardigheid. Die kon niet volgen, omdat de dader zelfmoord had gepleegd. Maar in deze zaak had de dader zijn daad bekend, de familie en autoriteiten twijfelden er ook niet aan. Het EHRM stelde dat je in die specifieke situatie niet te strikt moet vasthouden aan de eis dat er een strafrechtelijke veroordeling moet zijn.'
In Nederland moet de rechter nu nog in bepaalde gevallen terugvallen op redelijkheid en billijkheid om te voorkomen dat iemand erft. De Vries pleit er voor om de civiele rechter een rol te geven bij het vaststellen van onwaardigheid in bepaalde situaties, zodat het teruggrijpen naar de redelijkheid en billijkheid niet meer nodig is.
Een bekende zaak in Nederland is de Beuningse martelmoord. 'Daarbij is de dader strafrechtelijk niet veroordeeld, omdat hij handelde in een psychose. Dus mocht hij van de rechtbank gewoon erven.' Kamervragen volgden en de minister overwoog de wet aan te passen. 'Maar het is de vraag of hij dat nog gaat oppakken nu het gerechtshof in hoger beroep heeft geoordeeld dat hij toch niet mag erven. Mijn conclusie is in ieder geval dat het goed is om de wet aan te passen. Ook voor deze gevallen.'
Bron KNB
\